Διάβασμα 4′ | Φωτογραφία: Pixabay
Έχω γνωρίσει στη ζωή μου πολλούς managers: υπευθύνους, προϊσταμένους, διευθυντές, επιχειρηματίες. Παρατηρώντας όλα αυτά τα χρόνια τις συμπεριφορές τους, εντόπιζα στοιχεία που με έκαναν να σκέπτομαι ‘αλίμονο στους υφισταμένους τους’…!
Θα προσπαθήσω να παραθέσω 10 κλασσικούς τύπους, ελπίζοντας ότι θα συμμεριστείτε την χιουμοριστική προσέγγιση. Και αν η αυτογνωσία και η αυτοκριτική είναι ανάμεσα στα προτερήματά σας, σκεφτείτε αν πρέπει κι εσείς να αποφύγετε ή, έστω, να μειώσετε κάποιες τέτοιες συμπεριφορές…
Το Καλύτερο Παιδί. Είναι αυτός που νιώθει την ανάγκη να τον αγαπάνε όλοι. ‘Θέλω να αγαπάμε και να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Δε θέλω αρνητικά συναισθήματα, δε θέλω αντιπαραθέσεις, δε θέλω καβγάδες’. Γι’ αυτό το λόγο θα αποφύγει συγκρούσεις, διαφωνίες, ‘δύσκολες’ συζητήσεις ή αποφάσεις.
Το αποτέλεσμα: Πώς θα δώσει feedback σε έναν εργαζόμενο; Πώς θα του πει να διορθώσει ένα λάθος του; Πώς θα ορθώσει ανάστημα, όταν πρέπει, όπου πρέπει; Και βέβαια, πώς θα ενεργοποιήσει δημιουργικές συγκρούσεις, έτσι ώστε να παραχθούν νέες ιδέες και βελτιώσεις σε οργάνωση και διαδικασίες;
Η Μανούλα/Ο Πατερούλης. ‘Εδώ είμαστε μια οικογένεια. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάνω απ’ όλα. Και, μην μου αγχώνεσαι άμα κάνεις και κανένα λάθος, σφάλματα είμαστε και ανθρώπους κάνουμε. Και ότι θες, θα ’ρθεις σε μένα. Πες μου το πρόβλημά σου. Πω, πω, πω, και τι έκανες που δεν βρήκες τον αγαπημένο σου χυμό ρόδι-σταφύλι;’
Το αποτέλεσμα: Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι εργάζονται σε επαγγελματικό περιβάλλον…
Ο Δε-Μπορώ-Τώρα. ‘Πότε να το δούμε;’ ‘Θα σου πω εγώ.’ Μόνο που δε θα σου πει ποτέ, γιατί δε μπορεί ποτέ… Και όταν πρέπει τελικά να πάρεις πρωτοβουλία για να προλάβεις την προθεσμία, θα βρεις και το μπελά σου γιατί ‘σου είπα εγώ να το κάνεις έτσι;’
Το αποτέλεσμα: Ή δεν θα ξαναπάρουν πρωτοβουλία οι εργαζόμενοι ή θα φροντίζουν περισσότερο να καλύπτουν τα νώτα τους, παρά να δουλεύουν.
Ο Καμμένη Φλάντζα. Έχει κάτι στο μυαλό του και θέλει να το περάσει στην ομάδα του, αλλά δεν ξέρει ακριβώς τι, ούτε και πώς να το εκφράσει. ‘Δηλαδή… επειδή… διότι… θέλω να πω… καταλάβατε;… τέλος πάντων… ο θεός είναι μεγάλος, πάμε, να ξεκινήσουμε και θα τα βρούμε στο δρόμο. ‘Όχι, όχι, δεν εννοούσα αυτό…’
Το αποτέλεσμα: Αποπροσανατολισμένοι και εκνευρισμένοι εργαζόμενοι.
Ο Αγκαλίτσας. Αυτός έχει τόση ανάγκη από σωματική επαφή, ώστε ακουμπά, χαϊδεύει, αγκαλιάζει, φιλάει. Όχι με πονηρό σκοπό. Κάθε άλλο! Απλά, αυτός είναι ο τρόπος που του αρέσει να συμβιώνει και να συνεργάζεται. Μόνο που σε κάποιους δεν αρέσουν αυτά τα πράγματα… Και αυτός δε μπαίνει στο κόπο έστω να παρατηρεί τη γλώσσα του σώματος του άλλου.
Το αποτέλεσμα: Ορισμένοι εργαζόμενοι αποφεύγουν να βρίσκονται σε κοντινή απόσταση, γεγονός που επιφέρει και ‘ψυχική και συναισθηματική απομάκρυνση’.
Ο Επίμονος Κηπουρός. Έχει κολλήσει με κάτι – τις περισσότερες φορές ήσσονος σημασίας – και πρέπει όλοι να ασχολούμαστε μ’ αυτό, μέχρι να πετύχει, μέχρι να δουλέψει, μέχρι να τελειώσει. Ή μέχρι να μας τελειώσει! Δεν δέχεται ότι κάποιες φορές πρέπει να σταματάμε να ασχολούμαστε με κάτι. Απλά δεν έχει έννοια, το τελικό ‘προϊόν’ δεν δικαιολογεί τόση προσπάθεια.
Το αποτέλεσμα: Άσκοπη κατανάλωση ανθρωπίνων και άλλων πόρων, κούραση και πτώση ηθικού εργαζομένων.
Ο Σαμποτέρ. Αυτός ζητάει πολλά, βάζει δύσκολα και ταυτόχρονα πριονίζει τις προσπάθειες των εργαζόμενων. Και μετά εμφανίζεται ο ίδιος ως σωτήρας. Πώς να το πω… ο Chuck Norris.
Το αποτέλεσμα: Οι εργαζόμενοι περισσότερο συνομωσιολογούν και λιγότερο δουλεύουν.
Ο Έγκλειστος. Η πιο ζεστή πολυθρόνα της εταιρείας! Δε θα σηκωθεί και δε θα βγει από το γραφείο του παρά μόνο για … Εννοείται ότι η πόρτα του γραφείου του είναι πάντα κλειστή.
Το αποτέλεσμα: Αποξένωση από την ομάδα και μείωση της προσωπικής εμπλοκής των εργαζομένων στη δουλειά τους.
Ο ΤΝΤ. Αυτός είναι συνήθως ήρεμος και τυπικός. Και ξαφνικά, κάτι γίνεται, ένα λάθος, μια παρανόηση και ΜΠΑΑΑΜ. Κι όποιον πάρει ο χάρος…! Ανεξέλεγκτη αντίδραση και, το χειρότερο, απρεπής συμπεριφορά σε κάποιον εργαζόμενο μπροστά σε όλους τους άλλους.
Το αποτέλεσμα: Κόβεται κάθε επιθυμία επικοινωνίας και συνεννόησης μαζί του από έναν ή περισσότερους εργαζόμενους, οι οποίοι βεβαίως το μόνο που σκέπτονται είναι πότε θα ‘ξανασκάσει η βόμβα’.
Ο Δημοκράτης. ‘Να κάνουμε meeting’. Για το όποιο θέμα. ‘Και να είναι όλη η ομάδα. Να το συζητήσουμε όλοι μαζί’. Και αποφασίζει αυτό που θέλει αυτός. ‘Έ, τότε γιατί μας φώναξες, ρε μεγάλε;’
Το αποτέλεσμα: Κάποια στιγμή οι εργαζόμενοι σταματούν να ασχολούνται και να συνεισφέρουν ιδέες.
(Μου έρχεται στο μυαλό το ‘Έεεελα να με τελειωωωώσεις’ αλλά θα προτιμήσω τελικά τον Κουρέα της Σεβίλλης 
)
Θέλετε να αναδημοσιεύσετε αυτό το άρθρο στην ιστοσελίδα σας; Επικοινωνήστε μαζί μας.
Μπορείτε επίσης να εκτυπώσετε, να αναπαράγετε και να διανείμετε το άρθρο, εφ’ όσον φαίνεται καθαρά το λογότυπο της Customer Service Greece και υπάρχει το σχετικό dofollow link.
