Φωτογραφία: Pixabay | Διάβασμα 3’
Πώς μ’ αρέσει να πέφτω απ’ τα σύννεφα!
Ειδικά όταν αυτό γίνεται κατά τη διάρκεια της δουλειάς μου.
Συνέβη σ’ ένα σεμινάριο Εξυπηρέτησης Πελατών στην Ευρωχαρτική–Endless. Εκεί που περίμενα να είναι άλλο ένα ωραίο σεμινάριο, κάτι το έκανε ένα ξεχωριστό σεμινάριο.
Ο Χρήστος ήταν ο τελευταίος που μπήκε. ‘Ώπα’, σκέφτηκα, ‘καλώς το ροκά’. Κλασσική φυσιογνωμία: ήσυχος τύπος, λίγο φευγάτος, casual ντύσιμο, μακρύ μαλλί, κότσος.
Κατά τη διάρκεια του προγράμματος δεν μιλούσε πολύ. Μου έδινε όμως την αίσθηση ότι άκουγε, σκεφτόταν, αξιολογούσε, έκρινε αυτά που λέγονταν.
Στο κλείσιμο του 3ημέρου, στα τελικά συμπεράσματα, με εξέπληξε και με συγκίνησε όταν μου είπε ‘το σεμινάριο ήταν για μένα ένα μάθημα ζωής’!
Η έκπληξη και η συγκίνηση έγιναν μεγαλύτερες, όταν μου έκανε την τιμή να γράψει μια αφιέρωση και να μου χαρίσει ένα αντίτυπο του βιβλίου του ‘Ο Ασημένιος Καθρέφτης της Μοίρας’.
Ο Χρήστος Τσάκης-Φαναρίσος είναι συγγραφέας!
Όσοι με γνωρίζετε, ξέρετε ότι δεν μπορώ να κρύβω εύκολα τον ενθουσιασμό μου. Αποφάσισα να τον μοιραστώ μαζί σας, γιατί πιστεύω ότι είναι αυτό που λείπει από το σημερινό κόσμο. Και ειδικότερα από τον κόσμο των επιχειρήσεων, για να δώσουν αυτό που πρέπει, σ’ αυτούς που πρέπει.
Αυτό το κάτι που θα κάνει κάποιον, έναν πελάτη για παράδειγμα, να νιώσει ότι απολαμβάνει κάτι ξεχωριστό, κάτι ιδιαίτερο, κάτι πρωτότυπο. Να αισθανθεί ευχάριστα, εκεί που δεν το περίμενε.
Το αστείο (ή το τραγικό…) είναι ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι πολύ δύσκολο (ή πολύ επικίνδυνο) να ενσωματώσουν στις καθημερινές δραστηριότητες μιας επιχείρησης στοιχεία που θα επιφέρουν στον άλλον ενθουσιασμό.
Κι έτσι, κατακλυζόμαστε από τυποποιημένες, ‘επαγγελματικές’ και – τελικά – απρόσωπες και … κρυόκωλες συμπεριφορές. Από ανθρώπους που δεν μπορούν να σε πείσουν ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για σένα. Που λένε το ποιηματάκι τους. Που φαίνεται ότι κάνουν αυτό που τους έχουν πει κάποιοι άλλοι να κάνουν. Που κρύβονται πίσω από την ‘πολιτική της εταιρείας’. Που αποφεύγουν να πάρουν πρωτοβουλία. Που κοιτάνε απλά να ξεπεράσουν ένα ελάχιστο προσδοκώμενο όριο. Που δεν θέλουν να σηκώνουν τον πήχη. Θέλουν να τον κρατάνε χαμηλά για να τον πηδάνε εύκολα. Νομίζουν ότι έτσι κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να σκεφτούν ότι, για την αξία του οποιουδήποτε εγχειρήματος, σημασία δεν έχει μόνο να πηδάς τον πήχυ αλλά και σε ποιο ύψος είναι ο πήχυς που πηδάς.
Έτσι είναι. Και τα δύσκολα τα αφήνουμε για τους άλλους. Από τη μια παραπονούμαστε ‘Γιατί σε μένα; Όλα σε μένα;’ κι από την άλλη, διεκδικούμε αυτά που δεν δικαιούμαστε (είτε προσωπικά είτε εταιρικά).
Είναι πολύ ευκολότερο απ’ όσο νομίζουν πολλοί να δημιουργήσουμε συναισθήματα ικανοποίησης, ενθουσιασμού, ευχάριστης έκπληξης.
Ειδικά σ’ έναν πελάτη.
Απλά, προσθέτουμε λίγο προσωπικό στοιχείο στη συμπεριφορά μας. (Διαβάστε εδώ ένα σχετικό άρθρο με το Νόμο του Λινάρδου και το Νόμο του Βλαμμένου.)
Έχει καταλήξει να θεωρείται απροσδόκητο το να σε αντιμετωπίσει κάποιος απλά, φυσικά, ανθρώπινα. Πώς λέμε ‘η κοινή λογική’ που δεν είναι καθόλου κοινή…
Σέβομαι ολοένα και περισσότερο τους ανθρώπους που επιλέγουν να βάζουν ένα προσωπικό στοιχείο στη δουλειά τους, που βάζουν μια προσωπική σφραγίδα στην καθημερινή τους επαγγελματική συμπεριφορά. Και – σε ισορροπία με τα υπόλοιπα απαιτούμενα – είναι κάτι που δίνει μεγάλη ικανοποίηση στον εργαζόμενο. Γιατί δεν νιώθει ότι κάνει κάτι επειδή πρέπει αλλά ότι του ταιριάζει και είναι και το σωστό.
Βγάλτε λίγο από τον πραγματικό σας εαυτό.
Εκπλήξτε μας!
(Το βιβλίο ‘Ο Ασημένιος Καθρέφτης της Μοίρας’ είναι διαθέσιμο από τις Εκδόσεις Οσελότος. Μπορείτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία, καθώς και εδώ και εδώ. Στον Ιππότη του Χάους αφιερώνω έναν Άγγελο του Ελέους 
‘…the knight in his armor wants a night in your arms…’)
Θέλετε να αναδημοσιεύσετε αυτό το άρθρο στην ιστοσελίδα σας; Επικοινωνήστε μαζί μας.
Μπορείτε επίσης να εκτυπώσετε, να αναπαράγετε και να διανείμετε το άρθρο, εφ’ όσον φαίνεται καθαρά το λογότυπο της Customer Service Greece και υπάρχει το σχετικό dofollow link.
