Διάβασμα 4′ | Φωτογραφία: Pixabay
Ή αλλιώς, 7 Συνηθισμένα Λάθη των Managers.
Εδώ και δεκαετίες, η επιστήμη της Διοίκησης Επιχειρήσεων ερευνά, μελετά, εξειδικεύει και προτείνει τρόπους και συμπεριφορές. Κι όμως, ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να τελειοποιήσουμε τη δουλειά μας…!
Γιατί;
Τι μας εμποδίζει να το καταφέρουμε;
Ένας από τους λόγους είναι η ανθρώπινη φύση μας. Ειδικά στο management, που πρέπει – κατά κύριο λόγο – να επικοινωνούμε και να συνεργαζόμαστε με άλλους ανθρώπους.
Θέλω, λοιπόν, να κάνω μια αναφορά σε μερικά σημαντικά λάθη που κάνουμε καθημερινά στη δουλειά μας. Αυτά τουλάχιστον που θεωρώ πιο σοβαρά, πιο κρίσιμα, πιο ‘επικίνδυνα’.
Και θα πάρω πολλή τροφή από τον ίδιο μου τον εαυτό. Κι αν έχω κάνει (και συνεχίζω να κάνω) λάθη ως εργαζόμενος, ως επαγγελματίας. Λάθη που – είναι δουλειά μου να – συμβουλεύω άλλους να μην κάνουν! Είπαμε, όμως, όταν βλέπουμε τα πράγματα απ’ έξω, ως τρίτοι, είναι πιο εύκολο να διαπιστώνουμε τα λάθη…
1. Η Ξερολίαση. Η συνηθέστερη έκφραση του – κακώς εννοούμενου – εγωϊσμού. Αρνούμαι να ακούσω τον άλλο. Είτε συνάδελφος είναι, είτε προϊστάμενος, είτε – ακόμη περισσότερο – υφιστάμενος. ‘Δεν έχει να μου πει τίποτε. Δεν έχει να μου προσφέρει τίποτε. Εγώ τα ξέρω όλα. Τι είμαι; Κανένας χαζός είμαι. Εεεγώ;’ Ούτε να διανοηθώ ότι κάτι μπορεί να μου ξεφεύγει. Είναι τόσο ανεπτυγμένο το σύμπλεγμα της ανω-κατωτερότητας, που χάνω την ουσία και το όφελος της ‘άλλης’ άποψης.
2. Να Κρατήσουμε το Status Quo. ‘Μια χαρά είμαστε κι έτσι. Γιατί, παλιά που το κάναμε έτσι, άσχημα ήταν; Έλα μωρέ τώρα, που θα κάτσουμε να αλλάξουμε όλο το σύστημα. Και αν … αυτό; Και αν … εκείνο;’ Σκεφτείτε, σας παρακαλώ πολύ, ότι κάποιες αλλαγές δεν είναι επιλογή σας. Είναι υποχρέωσή σας. Κάνοντας μικρές αλλαγές κάθε μέρα, κάποια στιγμή θα κοιτάξετε πίσω και θα πείτε ‘κοίτα που ήμουν και που βρέθηκα’. Αν δεν το κάνετε, κάποια μέρα θα χρειαστεί να αλλάξετε τόσα πράγματα που θα σας φαίνεται ‘βουνό’. Θα αναγκαστείτε να ‘το κλείσετε το μαγαζί’ ή, ως επαγγελματίες, θα βγείτε εκτός αγοράς.
3. Η Έλλειψη Εμπιστοσύνης. ‘Κανείς δεν μπορεί να το κάνει τόσο καλά όσο εγώ. Άρα, να το κάνω εγώ.’ Αποτέλεσμα: α) ώρες ενασχόλησης που θα μπορούσαν να αφιερωθούν σε πιο παραγωγικές δραστηριότητες και β) εργαζόμενος που βολεύεται ή/και με κοροϊδεύει. Να θυμάστε ότι, όσο περισσότερο εμπιστεύεστε άλλους ανθρώπους, τόσο περισσότερο αυτοί προσπαθούν και φέρνουν καλά αποτελέσματα. Γιατί θέλουν να σας αποδείξουν ότι καλώς τους εμπιστευθήκατε, θέλουν να σας βγάλουν ασπροπρόσωπη, -ο!
Σημείωση προς αποδοχή: όλες οι επιχειρήσεις είναι χτισμένες πάνω στη λογική ότι όσο μεγαλώνει το μέγεθός τους, τόσο μειώνεται η παραγωγικότητα ανά εργαζόμενο, αλλά τόσο αυξάνεται η συνολική παραγωγικότητα.
4. Η Αντικειμενικοποίηση του Υποκειμενικού. Είναι αυτό το πράγμα που προσπαθώ να πείσω τον άλλο ότι αυτό που λέω είναι σωστό, όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή – νομίζω ότι – υπάρχει λογική εξήγηση. Είναι τελικά ‘Αυτό που σου λέω Εγώ’, με την προσθήκη ενός – κατ’ εμέ λογικού – επιχειρήματος. Είναι ίσως το πιο επικίνδυνο λάθος. Γιατί συνήθως δεν καταλαβαίνουμε ότι το κάνουμε, ότι μας συμβαίνει. Θεωρούμε ότι απλά επιχειρηματολογούμε για να στηρίξουμε τη σωστή μας άποψη.
5. Το Αυτονόητο. ‘Τι να κάθομαι να εξηγώ τώρα; Μα, είναι τόσο απλό! Χριστέ μου, πόσο δε μπορώ τους βλάκες.’ Όπως έχουν πει πολλοί πριν από μένα, η κοινή λογική δεν είναι καθόλου κοινή. Και στη σημερινή ‘βιομηχανοποίηση’ των εργασιακών διαδικασιών και της επικοινωνίας, καλύτερα να είμαστε σίγουροι. Συν ότι δείχνετε πιο ενεργό ενδιαφέρον για τον συνεργάτη σας.
6. Πρέπει να Κρύβω τα Συναισθήματά μου. Γιατί έχω στο μυαλό μου ότι ο επαγγελματίας είναι ένας τύπος μεταξύ Robocop 4 και Λεωνίδα στους 300. Κι αυτό που καταφέρνω είναι να φαίνομαι, απλά, ‘αγγούρι’ ή ‘σκληρός’. Επαγγελματίας δεν σημαίνει ένας αγέλαστος τύπος με ψυχρή λογική. Σημαίνει Άνθρωπος. Ο οποίος άνθρωπος, μπορεί και συνδυάζει αρμονικά τη λογική με το συναίσθημα και χρησιμοποιεί τη σωστή ‘δοσολογία’ σε κάθε περίσταση. Παρεμπιπτόντως, όσο κρύβετε εσείς τα συναισθήματά σας, τόσο τα κρύβει και ο συνομιλητής σας. Και αυτό, όπως και να το πάρετε, δεν σας συμφέρει.
(Εξαίρεση αποτελούν οι διαπραγματεύσεις υψηλού, πραγματικά υψηλού, επιπέδου. Τώρα, εσείς, γιατί πρέπει να εκλαμβάνετε τις καταστάσεις του καθημερινού management αντίστοιχες της διαπραγμάτευσης για την αγορά του Burj Al Arab;…)
7. Πρέπει να Πω Κάτι. Παίζατε μικροί ή και σήμερα με τα παιδιά σας ‘το παιχνίδι της σιωπής’; Τι είναι αυτό που μας ‘αναγκάζει’ να θέλουμε να μιλήσουμε; Δεν μπορούμε να αντέξουμε εύκολα ένα χρονικό διάστημα σιωπής. Το ίδιο και στη δουλειά. ‘Μια στελεχάρα, ένας επιστήμονας, ένας διευθυντάρας σαν κι εμένα, πώς να μη μιλήσει;’ σκέπτεστε. Έχουμε συνδέσει την ομιλία με τη γνώση. Άσχετα αν ανοίγουμε το στόμα μας και δραπετεύει η … βλακεία. Μιλάω για να δείξω ότι ξέρω. Είναι η θέση μου τέτοια που πρέπει να δείξω ότι ξέρω. Αλλιώς ο άλλος θα νομίζει ότι δεν ξέρω. Και θα χάσω την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση.
Κι ένα τελευταίο σχόλιο.
Συμφωνείτε, φαντάζομαι, ότι δεν είναι φυσιολογικό να πιστεύουμε για τον εαυτό μας ότι δεν κάνουμε λάθη. ‘Ουδείς άσφαλτος’, όπως έχει πει και κάποια γνωστή προσωπικότητα (μου διαφεύγει το όνομα αυτή τη στιγμή…).
Το έγκλημα δεν είναι ότι κάνουμε λάθη. Το έγκλημα είναι να μην το παραδεχόμαστε, να μην τα αναγνωρίζουμε, να μην προσπαθούμε να τα μειώνουμε και – κυρίως – να μην μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Υ.Γ. Πόσοι από εσάς, διαβάζοντας τα παραπάνω, σκεφτήκατε ‘όχι, όχι, εγώ δεν το κάνω αυτό το λάθος, … ούτε αυτό, … ούτε αυτό…’;
Θέλετε να αναδημοσιεύσετε αυτό το άρθρο στην ιστοσελίδα σας; Επικοινωνήστε μαζί μας.
Μπορείτε επίσης να εκτυπώσετε, να αναπαράγετε και να διανείμετε το άρθρο, εφ’ όσον φαίνεται καθαρά το λογότυπο της Customer Service Greece και υπάρχει το σχετικό ενεργό link.
