Διάβασμα 6’ | Φωτογραφία: wayhomestudio από freepik
Πρόσφατα ανέβασα ένα άρθρο σχετικό με το γιατί και πώς λένε ‘ευχαριστώ’ οι managers στους εργαζομένους. Συμπεριέλαβα και μια ωραία επιστολή που έστειλε ένας manager στην ομάδα του. (Διαβάστε την στο άρθρο Πώς θα πείτε ‘ευχαριστώ’ στην ομάδα σας.)
Πήρα αρκετά θετικά μηνύματα, πήρα κι ένα μήνυμα με τον εξής προβληματισμό:
“Θα ήθελα, αν υπάρχει, να διαβάσω κάτι και για την άλλη μεριά … πώς να εκτιμήσουν οι υπάλληλοι αυτά που τους προσφέρονται, εκτός – εννοείται – από καλό μισθό. Εκπαίδευση, προβολή…”
Εκφράζει ένα συχνό παράπονο πολλών managers και επιχειρηματιών: ‘δηλαδή οι εργαζόμενοι γιατί να μην λένε ένα ‘ευχαριστώ, γιατί να μην εκτιμούν αυτά που τους δίνουμε, γιατί να είναι συνεχώς ανικανοποίητοι;’
Η manager-επιχειρηματίας που μου έστειλε το μήνυμα είναι έμπειρη, ευγενής, χαμηλών τόνων και πετυχημένη στη δουλειά της. Είμαι σίγουρος ότι προσπαθεί να βρει λύση χωρίς ακρότητες ή ‘κορόνες’. Υπάρχουν άλλες και άλλοι που το εκφράζουν με επιθετικότητα προς τους εργαζόμενους.
Δεν κερδίζουν κάτι, αντιθέτως…
Θα σας πω ευθύς εξαρχής τη θέση μου:
9 στις 10 φορές φταίει ο manager όταν ο εργαζόμενος δεν εκτιμά αυτά που παίρνει
Γιατί δεν έχει φροντίσει για κοινά αποδεκτούς ‘όρους συμβίωσης’.
Γιατί δεν επικοινωνεί, δεν εξηγεί, δεν αιτιολογεί.
Γιατί, γενικά, δεν αφιερώνει χρόνο να μιλάει με τους εργαζομένους. Έναν-έναν και όλους μαζί.
Γιατί έχει άλλες, ‘σπουδαιότερες’ δουλειές να κάνει. Δεν υπάρχει σπουδαιότερη δουλειά από το να μανατζάρεις ανθρώπους!
Γιατί πιστεύει ότι, για ένα ’τέτοιο’ θέμα, όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια (τη δική της/του) θέση, κρίση, αξιολόγηση, εκτίμηση.
Γιατί δεν ξέρει το ρόλο του και τι χρειάζεται να κάνει.
Αυτό το παιδί δεν είναι με τίποτε ικανοποιημένο!
Όσοι με ξέρετε, ξέρετε ότι παραλληλίζω το management με το μεγάλωμα των παιδιών. Θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω ‘γονεϊκή’ προσέγγιση για να τοποθετηθώ.
Ένα παιδί παίρνει το μεγαλύτερο κομμάτι της προσωπικότητάς του από τους γονείς. Αν δεν είναι με τίποτε ικανοποιημένο, μήπως ο ένας ή και οι δύο γονείς είναι επίσης δύσκολα ‘ικανοποιήσιμοι’ άνθρωποι;
‘Ναι, μα ο εργαζόμενος είναι ενήλικος, έχει ήδη διαμορφωμένη προσωπικότητα.’
Σωστό, όμως η συμπεριφορά και η προσωπικότητα του άμεσου προϊστάμενου γίνεται σχεδόν πάντα copy-paste από τον εργαζόμενο. Αν δεν του δείχνεις εσύ ότι είσαι ικανοποιημένος από αυτόν, δεν θα δείχνει κι αυτός ότι είναι ικανοποιημένος από σένα.
‘Και είναι δυνατό εγώ να του κάνω το καλύτερο φαγητό, με τα πιο αγνά υλικά και αυτό να προτιμάει snacks, πίτσες και σουβλάκια;’
Μα αυτό είναι το αναμενόμενο! Ένα παιδί δεν ξέρει, δεν έχει αναπτυχθεί η γεύση του. Τι θέλετε δηλαδή να προτιμάει;
Πώς θα καταλάβει ένα παιδί τι πάει να πει ‘αγνά υλικά’, τι είναι ‘για το καλό του’; Πρέπει να κάτσει ο γονιός να του εξηγήσει και να τα χρησιμοποιεί. Ξανά και ξανά. Και με το σωστό τρόπο. Δια της πράξεως.
Κάθε γονιός χρειάζεται να καταλάβει ότι
- Αν δεν έχει χρόνο να αφιερώσει στο παιδί, να μιλήσει, να του εξηγήσει, να το εκπαιδεύσει, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε σωστά.
- Θα το πει, θα το ξαναπεί, θα το ξαναματαπεί. Η επανάληψη, όσο κουραστική, είναι φυσιολογική. Γιατί οι άνθρωποι θέλουμε το χρόνο μας για να καταλάβουμε κάτι και να αλλάξουμε συμπεριφορά.
- Δεν θα γίνουν ποτέ όλα τα πράγματα όπως το θέλει εκείνη/-ος. Μπορείτε να φτάσετε στο 70%, στο 80%, στο 90%; Είστε θεές και θεοί!
Το βασικό, τόσο για το γονιό με το παιδί, όσο και για το manager με τον εργαζόμενο, είναι να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον. Τη θέση, τα ζητούμενα, το λόγο. Κι ας διαφωνούμε σε κάποια. Αλλά να καταλαβαίνουμε το γιατί!
Μα, αυτό το παιδί είναι χαζό…
Κάθε παιδί και κάθε άνθρωπος φτάνει μέχρι κάπου. Αντικειμενικά.
Άρα, τόσο μπορεί. Δεν γίνεται να έχετε προσδοκίες για αποτελέσματα που απαιτούν περισσότερες/υψηλότερες γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες από αυτές που έχει!
Ίσως μπορέσεις να τον ‘χτίσεις’ λίγο. Να τον εκπαιδεύσεις, να του δείξεις, να τον κάνεις λίγο καλύτερο. Αλλά αν, πραγματικά, του λείπει κάτι, όσο κι αν περιμένεις περισσότερα, δεν θα τα έχεις.
Να σκέπτεστε πρώτα και κύρια ότι δουλεύουμε με το υλικό που έχουμε. Αυτόν έχεις, με αυτόν δουλεύεις.
Το παιδί μας, όσο ‘χαζό’ κι αν είναι, παραμένει παιδί μας. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Το αγαπάμε, το φροντίζουμε, το αναπτύσσουμε. Με τον εργαζόμενο είναι λίγο πιο εύκολο γιατί, θεωρητικά, μπορούμε να τον αλλάξουμε.
Αυτό, μπορεί να μας δώσει λύση, μπορεί και όχι…
Έλλειψη ή κακή επιλογή εργαζομένων
Υπάρχει το παγκόσμιο πρόβλημα ότι δεν υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι με τα skills που θέλουν οι εργοδότες.
Πώς μπορείτε να το αντιμετωπίσετε;
Ίσως δεν μπορείτε.
Μπορείτε όμως να εξασφαλίσετε ότι θα κάνετε την πιο σωστή επιλογή εργαζομένων;
Ψάχνετε διαρκώς για να είστε πάντα προετοιμασμένοι;
Ξέρετε να ψάχνετε σωστά, στο σωστό μέρος;
Ξέρετε τι να ψάχνετε;
Ξέρετε να κάνετε ένα σωστό interview ή μπορεί να σας κοροϊδέψει ο οποιοσδήποτε υποψήφιος (ηθελημένα ή μη);
Μήπως είστε από αυτές τις επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν έναν εργαζόμενο βιαστικά, όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι;
Είμαστε απλά διαφορετικοί
Και υπάρχει και το παγκόσμιο πρόβλημα ότι οι εργαζόμενοι θέλουν διαφορετικά πράγματα από αυτά που δίνουν οι επιχειρήσεις.
Είναι λογικό δύο άνθρωποι να θέλουν διαφορετικά πράγματα. Χωρίς να τίθεται θέμα σωστού και λάθους. Για να σου πει λοιπόν κάποιος ‘ευχαριστώ’, πρέπει να αισθάνεται ότι αντλεί ικανοποίηση με βάση τα δικά του μέτρα και σταθμά.
Ένα παιδί θέλει να δει μια ταινία animation, ένας γονιός θέλει να δει μια κοινωνική ταινία.
Ένας εργοδότης κρίνει ως σημαντικό (και δίνει) το μισθό, τη θέση, την προαγωγή, το status. Ένας εργαζόμενος κρίνει ως σημαντικό (και θέλει) την επικοινωνία με τον άμεσο προϊστάμενο, το καλό κλίμα στη δουλειά, την ευελιξία στην εργασία, την αίσθηση ότι κάνει κάτι ουσιώδες.
Στο σπίτι ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει σε άλλη οθόνη.
Στη δουλειά, που πρέπει να είμαστε ‘σε μια οθόνη’, καλό θα είναι ο manager να προσαρμόζει το περιβάλλον και τους παράγοντες της εργασίας έτσι ώστε να είναι ικανοποιημένοι οι εργαζόμενοι. Γιατί όσο πιο ικανοποιημένοι είναι αυτοί που παράγουν, αποδίδουν, φέρνουν τα αποτελέσματα, τόσο περισσότερα τα έσοδα και τα κέρδη.
Θα γίνει αυτό που θέλω/κρίνω/αποφασίζω εγώ
Αποφύγετε σκέψεις και φράσεις ‘είναι η δικιά μου εταιρεία’, ‘θα δουλέψουν όπως θέλω εγώ’. Ναι, υπάρχει ένα βασικό πλαίσιο το οποίο έχουν αποδεχθεί, τυπικά ή άτυπα, αποδεχόμενοι να εργαστούν στην ομάδα ή στην επιχείρησή σας. Αλλά, το χρώμα του τοίχου ή το μέγεθος της γραμματοσειράς, πόσο σημαντικό είναι τελικά; Και μήπως πρέπει να δίνετε λιγότερες αυξήσεις αλλά να κανονίζετε περισσότερες εκδρομές;
Είναι περιττό να αναφέρω ότι, αν φτάσετε σε συγκρουσιακές καταστάσεις, οι μόνοι χαμένοι θα είστε εσείς!
Το παιδί θα ‘αποχωρήσει’.
Μπορεί να είναι προσωρινό. Να κλειστεί στον εαυτό του, στο δωμάτιό του και να μην βγαίνει. Μπορεί να είναι μόνιμο. Να φύγει και να πάει σε αυτούς και αυτά που του δίνουν ικανοποίηση (δυστυχώς μερικές φορές μόνο βραχυχρόνια…).
Όπως και ο εργαζόμενος.
Θα ‘αποχωρήσει’ προσωρινά. Θα προσπαθήσει να μην έχει πολλά-πολλά μαζί σας, να κάνει τυπικά τη δουλειά του. Ή θα αποχωρήσει οριστικά. Θα πάει να βρει μια άλλη επιχείρηση (από την οποία πιθανότατα θα φύγει επίσης και ίσως για τους ίδιους λόγους…)
Στο δια ταύτα
Αν μπορείς να δώσεις στον άλλον (στον όποιον άλλον) αυτό που θέλει, δώσ’ το.
Αν δεν μπορείς, εξήγησε γιατί δεν μπορείς.
Αν δεν καταλαβαίνεις ή δεν ξέρεις τι θέλει, φρόντισε να μάθεις.
Αν πιστεύεις ότι κάτι άλλο είναι πιο σωστό για εκείνην/-ον, επιχειρηματολόγησε. (Αλλά να είσαι έτοιμη/-ος να υποχωρήσεις, να δεχθείς την άποψή του ή τουλάχιστον να σεβαστείς την οπτική του.)
Και τέλος – και αφού κάνεις όλα αυτά – πες πρώτη/-ος εσύ ‘ευχαριστώ’ και θα σου πει κι ο εργαζόμενος.
Please and Thank You Song 
– Δείξτε το στα παιδιά σας 🙂
Δείτε επίσης:
Είναι καλά, είσαι καλά, είμαι καλά
Management skills – Η επικοινωνία είναι μονόδρομος!
Θέλετε να αναδημοσιεύσετε αυτό το άρθρο στην ιστοσελίδα σας; Επικοινωνήστε μαζί μας.
Μπορείτε επίσης να εκτυπώσετε, να αναπαράγετε και να διανείμετε το άρθρο, εφ’ όσον φαίνονται καθαρά το λογότυπο της Customer Service Greece και το σχετικό ενεργό link.
