Φωτογραφία: Pixabay | Διάβασμα 3’
Τι αρχές και αξίες θα έχει;
Τι ζωή θα ζήσει;
Θα γίνει καλύτερο από μένα;
Θα το αντέξω να γίνει καλύτερο από μένα;
Θα μπορέσω να ξεπεράσω τον εγωϊσμό ότι είμαι τόσο καλός που δε θα μπορέσει να με φτάσει; (Ή την ανασφάλεια επειδή δεν είμαι και τόσο καλός…)
Θα το αφήσω, λοιπόν, να γίνει καλύτερο από μένα;
Θα του δώσω όσες ευκαιρίες και όσες επιλογές μπορώ για να γίνει καλύτερο από μένα; Χωρίς να του κόψω τα φτερά, χωρίς να το καθοδηγήσω εκεί που θέλω εγώ, χωρίς να προσπαθήσω να το κάνω ίδιο με μένα;
Αυτές οι ερωτήσεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου ένα αυγουστιάτικο βράδυ στη Σύρο. Στην Ερμούπολη, στο θέατρο ‘Απόλλων’, λίγο πριν ξεκινήσει μια συναυλία μουσικής δωματίου.
Αφορμή μού έδωσε ένα κοριτσάκι που κάθισε μπροστά μας με τον πατέρα της. 8-9 χρονών, πανέξυπνο μουτράκι, μακριά, κατσαρά, φουντωτά μαλλιά κι ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια και αδημονία.
Την παρατηρούσα κατά τη διάρκεια της συναυλίας. 8-9 χρονών και άκουγε Sibelius και Grieg και Tchaikovsky! Καρφωμένη, με ορθάνοιχτα τα ματάκια της, χωρίς γκρίνιες, χωρίς να ενοχλεί, χωρίς να κάνει φασαρία.
Αφού τελείωσε η συναυλία, έδωσα συγχαρητήρια στον πατέρα της.
‘Μα γιατί;’ με ρώτησε. ‘Αν δε φροντίσω να δώσω στο παιδί μου τέτοια ακούσματα, τι θα μάθει; Τις μουσικές κονσέρβες που θα του σερβίρονται; Και αν το κάνω αυτό με όλα, αν δεν του δίνω πολλές και διάφορες παραστάσεις, αύριο θα έχω φτιάξει έναν άνθρωπο χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς να ψάχνει και χωρίς να ψάχνεται. Άλλο ένα πιόνι που θα καταφεύγει στα εύκολα, σε ότι κάνει η μάζα, σε ότι θα το ταΐζουν. Που δεν θα μπαίνει στη διαδικασία – που δεν θα ξέρει να μπαίνει στη διαδικασία – να αξιολογεί, να επιλέγει και να απορρίπτει. Να διακρίνει το καλό από το κακό. Το ποιοτικό από το φτηνό.’
‘Το τι θα γίνει το παιδί μου όταν μεγαλώσει, εξαρτάται από εμένα, από το γονιό.’
Πόσο δίκιο είχε ο άνθρωπος…! Γιατί ο ρόλος ενός γονιού είναι να ‘παραδώσει’ στην κοινωνία έναν άνθρωπο που θα έχει γίνει καλύτερος από αυτόν.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο ρόλος ενός manager είναι να ‘παραδώσει’ στην εταιρεία έναν υπάλληλο που θα έχει γίνει καλύτερος από αυτόν. Γιατί ‘η πραγματική δουλειά ενός manager είναι να βοηθά τους ανθρώπους του να φτάσουν στην κορυφή’ (Why the Best Leaders are Servants, Not Kings).
Το τι θα γίνει ο εργαζόμενός σας, εξαρτάται από εσάς, από τον manager!
Φτάνουμε τώρα στο ζουμί:
Αν κάνατε τις παραπάνω ερωτήσεις στον εαυτό σας, τι θα απαντούσατε;
Και για να τις προσαρμόσω σε πιο ‘business’ επίπεδο:
- Αφήνετε τους ανθρώπους σας να παίρνουν πρωτοβουλίες ή απαιτείτε να κάνουν τη δουλειά όπως εσείς, γιατί ‘εσείς ξέρετε’ και γιατί ‘τόσο καιρό έτσι τα κάναμε’ και γιατί ‘αυτό που σου λέω εγώ’;
- Βοηθάτε τους ανθρώπους σας να βελτιώνονται; Να εκπαιδεύονται; Να μαθαίνουν καινούργια πράγματα;
- Τους βάζετε να ψάχνονται; Τους ζητάτε ιδέες, προτάσεις, καινοτομίες, νέους τρόπους υλοποίησης, καλύτερες διαδικασίες;
- Τους αφήνετε να δοκιμάζουν έστω και αν αποτυγχάνουν;
- Τους ανοίγετε τα μάτια;
- Τους εξηγείτε;
Τώρα που το σκέφτομαι … σε ταβέρνες, μπαράκια και μπουζούκια σίγουρα τους έχετε πάει. Στο Μέγαρο;
Πού ξέρετε… αν πάτε με ανοικτό μυαλό, όχι προκατειλημμένοι ότι θα το απορρίψετε/-ουν, μπορεί να ανακαλύψετε κάτι καινούργιο!
Κι εσείς κι αυτοί.
Μαζί.
Teamwork, για το καλό όλων!
( Tchaikovsky – Serenade for Strings Op. 48 
Αυτό άκουγε το κοριτσάκι. )
Θέατρο Απόλλων, Σύρος
Θέλετε να αναδημοσιεύσετε αυτό το άρθρο στην ιστοσελίδα σας; Επικοινωνήστε μαζί μας.
Μπορείτε επίσης να εκτυπώσετε, να αναπαράγετε και να διανείμετε το άρθρο, εφ’ όσον φαίνεται καθαρά το λογότυπο της Customer Service Greece και υπάρχει το σχετικό dofollow link.
